Kiedy zaczynasz bać się własnego telefonu… o komunikacji w XXI wieku i nie tylko!

Początek zawsze wygląda tak samo

Odkrywasz w sobie pasję i talent do wykonywania jakiejś czynności, twoja praca wymaga aktywnej działalności w mediach społecznościowych, do tego jesteś osobą pomocną, zaangażowaną i wrażliwą. Klienci i osoby zainteresowane piszą maile dzień i noc, często zagadują na Messengerze – czasem w sprawach pilnych, a czasem po prostu towarzyskich, bo w trakcie współpracy zawiązała się między wami koleżeńska relacja. Wśród wiadomości na temat ulubionej piosenki zdarzają się też zatem pytania, czy przesłana oferta dotarła albo czy możecie omówić ostatni raport w środę zamiast w poniedziałek. Zaraz potem ktoś dzwoni, podsyła coś za pośrednictwem Instagrama, czasem SMSem, a czasem wkleja coś na twój facebookowy wall. Spraw i wątków jest coraz więcej, pytaniom nie ma końca, odbierasz telefon, maile, SMSy i wiadomości o każdej porze dnia i nocy, w wannie, w aucie i w sobotnie poranki… Czujesz czasem podskórnie, że sprawa mogłaby poczekać, ale jednocześnie boisz się, że ktoś uzna cię za niewystarczająco zaangażowaną/ego. A poza tym trzeba się wykazać.

Aż po pewnym momencie orientujesz się, że zaczynasz bać się własnego telefonu…

… ręce ci drżą przy każdym powiadomieniu o nowym mailu, a jeśli byłaś/byłeś offline przez dwie godziny, to jest ci niedobrze na samą myśl o odpaleniu komputera. Nic dziwnego, prawdopodobnie znajdujesz się na skraju przepracowania i jeśli szybko czegoś z tym nie zrobisz, zwariujesz.

Wiem, byłam tam.

Najciekawsze nastąpiło jednak potem, kiedy po dotarciu do dna przeskoczyłam na drugą stronę barykady i zaczęłam przesadzać z pilnowaniem godzin, tonu i formy wiadomości. Niekoniecznie ze względu na siebie, tylko w imię zasady: nie rób drugiemu, co tobie niemiłe. Do tego stopnia zacięłam się w swoim postanowieniu, że nawet kiedy ktoś, z kim byłam akurat umówiona na weekendową pracę, prosił o przesłanie czegoś w sobotę rano, to przed kliknięciem „Wyślij” i tak drżały mi dłonie. Takie mało konkretne i niejasne ruchy oczywiście niczego nie zmieniły w mojej sytuacji. Powiedziałabym nawet, że zaczęło być jeszcze gorzej, bo pojawiła się we mnie złość. Zaczęło się przewracanie oczami na widok maila, który wskakiwał do skrzynki o dwudziestej trzeciej, ciskałam komórką, która pikała mi przy uchu w środku nocy, a kiedy odbierałam późno wieczorem telefon, mówiłam zniecierpliwionym tonem: „No?” (co znaczyć miało: „Czego …tu popularny bluzg na „k”… znowu?”).

Brak asertywności?

Ci z was, którzy choćby w najmniejszym stopniu interesowali się psychologią, domyślają się na pewno, że moim głównym problemem był brak asertywności i nieumiejętność stawiania granic. Ale powodem tego stanu rzeczy było coś jeszcze, z czego do niedawna zupełnie nie zdawałam sobie sprawy. Otóż nie ma wyznaczonych jasnych i uniwersalnych reguł ani standardów, którymi można by się kierować w sferze komunikacji. Gdzie jest napisane, że nie można wysyłać maili przed świtem? Do której godziny wypada dzwonić do kogoś w służbowej sprawie i kto o tym decyduje? Jak to się ma do członków rodziny, na przykład takiego szwagra? Może do mnie dzwonić o piątej nad ranem czy jednak nie? A towarzyskie zagajenie kolegi za pośrednictwem Messengera późnym wieczorem – wypada czy już nie? Czy powstały kiedyś jakieś regulacje prawne, do których można by się odnieść? Mamy jakąś umowę społeczną, podobną do tej o ciszy nocnej od dziesiątej wieczorem do szóstej rano?