Jakim byłaś dzieckiem? Co sprawiało Ci najwięcej radości?
Kiedy wracam myślami do dzieciństwa, pamiętam pogodną, odważną dziewczynkę, która potrafiła zawalczyć o swoje, kochała książki i zabawy z przyjaciółkami. Warto podkreślić, że mój okres szkolny przypadał na lata 80 i 90. Uśmiecham się do tych wspomnień, choć czasem wcale nie było mi łatwo!
Lubiłaś chodzić do szkoły? Jakie wyniki osiągałaś w nauce?
Szkołę podstawową bardzo lubiłam, miałam fantastyczną klasę i dobrych nauczycieli. Nie byłam wybitna, ale radziłam sobie dobrze. W liceum było podobnie.
Czy uczęszczałaś na zajęcia dodatkowe? Uprawiałaś sporty? Interesowałaś się sztuką, nauką?
Cóż, mogę śmiało powiedzieć, że do wysportowanych, czy nawet rokujących w tym obszarze, nie należałam. Z zajęć dodatkowych uczęszczałam na język angielski. W szkole – na kółko plastyczne.
Jak spędzałaś w dzieciństwie czas wolny? Jakie były Twoje pasje, zainteresowania?
Uwielbiałam spędzać czas z moimi przyjaciółkami, śpiewać hity Madonny, Roxette, Pauli Abdul i Whitney Houston, choć z domu wyniosłam miłość do Krystyny Prońko, Ewy Bem, Hanny Banaszak i Andrzeja Zauchy. Zawzięcie grałyśmy na konsoli Pegasus, wymieniałyśmy się kolorowymi karteczkami podczas szkolnych przerw i uzupełniałyśmy albumy z naklejkami. W moim własnym świecie tonęłam w książkach i maniakalnie rysowałam – najchętniej szkice ołówkiem i węglem. Uwielbiałam projektować kostiumy. To przywiodło mnie do klasy licealnej o profilu artystycznym.
Jak spędzałaś wakacje? Podróżowałaś?
Wychowałam się na warszawskim Grochowie, w rodzinnym domu niczego mi nie brakowało, ale trzeba było rozsądnie gospodarować budżetem. Nie było więc mowy o podróżowaniu w takim kształcie, w jakim zna je młodsze pokolenie. Jeździłam na wczasy z rodzicami i bardzo miło to wspominam. Jako starsza nastolatka podróżowałam ze znajomymi.
Jakie wartości wpajali Ci rodzice, najbliżsi?
W moim domu nie było idealnie, nie będę rozwijać tego tematu, ale jest to warte podkreślenia. Od każdego z rodziców otrzymałam jednak fantastyczny życiowy ekwipunek: poczucie wartości, wrażliwość i empatię, odwagę i siłę. Patrząc z perspektywy czasu i widzę, że to zbudowało solidne podwaliny pod dzisiejszą wersję mnie.
Jakie wybrałaś studia i dlaczego? Czy po latach nie żałujesz tej decyzji?
Moje studenckie ścieżki były długiej i kręte. Najpierw turystyka i rekreacja, następnie dziennikarstwo i komunikacja społeczna oraz politologia. Czy dziś wybrałabym inaczej? Oczywiście! Czy żałuję moich ówczesnych wyborów? Ani trochę, w życiu nie ma przypadków, a skoro jestem dziś tu, gdzie jestem, to mogę zaśpiewać z Edith Piaf „non, je ne regrette rien…”
Jak wygląda według Ciebie droga do wychowania lidera? Jaką radę chciałabyś przekazać rodzicom?
Cóż, myślę, że wszelkie dobre rady można włożyć między bajki – przynajmniej w większości przypadków. Każda_y z nas ma inne spojrzenie na świat, inne oczekiwania, nadzieje… Jeden rodzic, – na przykład ja, – będzie robił wszystko, by wychować człowieka empatycznego i odpowiedzialnego społecznie, bo w jego świadomości taki ktoś może zmieniać losy świata na lepsze. Inni zapragną widzieć w swojej córce lub synu siłę i twardą skorupę, rozumiane dosłownie, bo wrażliwość traktują jako przejaw słabości. Nie oszukujmy się, tak też bywa. I choć idealnie byłoby trafić w złoty środek, to ciężka praca, – pełna wzlotów i upadków, – warta jest jednak podjęcia każdego trudu. W moim odczuciu niezwykle istotne jest również zakorzenienie w dziecku poczucia własnej wartości, dalekiego od pychy i arogancji. Ważna jest także asertywność – idealne centrum pomiędzy uległością a agresją. I wspólny czas, uwaga… Tego nie zastąpi nikt i nic, a to chyba największe współczesne wyzwanie opiekuńcze w tym szalonym świecie.
