Prowadzenie mikrofirmy to żonglowanie płonącymi piłkami

Tumilu to Twoja mama, która pisze oraz Ty, nadająca słowom formę. Patrząc na Was i Waszą twórczość można odnieść wrażenie, że tworzycie duet idealny. Ale czy wspólne prowadzenie biznesu przez mamę i córkę jest rzeczywiście pełne wzajemnego zrozumienia i akceptacji? Czy może jest coś, co stanowi dla Was wyzwanie?

Jest tak spokojnie, że chyba nie ma o czym opowiadać. My od zawsze mamy bardzo partnerską relację. W wielu aspektach jesteśmy bardzo do siebie podobne, zgoda przychodzi nam naturalnie. Jednocześnie jednak fajnie się uzupełniamy. Ja jestem bardziej emocjonalna i impulsywna, moja mama – spokojna i łagodna.

Każda z nas ma też bardzo jasno określony „rewir”.  Moja mama tworzy teksty naszych książek, ja je ilustruję. Często podsuwamy sobie wzajemnie pomysły, wspieramy się i słuchamy, jednak na koniec dnia mamy też szacunek dla siebie jako profesjonalistek.

Natomiast zarządzaniem firmą i prowadzeniem biznesu ja zajmuję się sama. „Sama” w rozumieniu samodzielnego podejmowania decyzji czy planowania działań. Jednak i tutaj rola mojej mamy jest nieoceniona. Z prowadzeniem firmy wiąże się wiele stresu i skrajnych emocji… I tu właśnie spokój i racjonalność mojej mamy stanowią dla mnie wielkie wsparcie – niezależnie od problemu, zawsze mogę liczyć na jej poradę, krzepiące słowo, czy po prostu zrozumienie i obecność. Bez niej po prostu nie byłoby Tumilu.

Zaczęłaś od sprzedaży 200 książek w przeciągu miesiąca, a teraz 200 sztuk sprzedaje się w ciągu pierwszych 5 minut przedsprzedaży… Jak wyglądała ta droga – była wyboista czy raczej przyjemna?

Ta droga była i wyboista, i kręta, i totalnie wspaniała. Nie była to jednak droga przyjemna w znaczeniu, że „sukces przyszedł” i „się udało”. O swojej pracy mogę powiedzieć z pełnym przekonaniem, że jest pasją mojego życia. I to właśnie ta pasja daje mi energię i determinację, by działać niezależnie od tego, jakie na tej swojej drodze napotykałam wyboje. Trzeba mieć cierpliwość, by czasem podreptać w miejscu, ale też gotowość, by wydrapywać ten sukces pazurami.

To jak cudownie Tumilu się rozwinęło to efekt intuicji w doborze tematyki książek, budowania silnych relacji z klientkami i ciężkiej, ciężkiej pracy. Od trzech lat pracuję po kilkanaście godzin dziennie, często razem z weekendami. Przygotowanie każdego tytułu to kilkaset godzin pracy, by książka była dopieszczona pod każdym względem. A przecież w tym samym czasie trzeba jeszcze prowadzić social media, obsługiwać zamówienia, kontaktować się z klientkami, gasić techniczne pożary… Nawet nie wspominam o pracy planistycznej i strategicznej.

Prowadzenie mikrofirmy to takie żonglowanie płonącymi piłkami – często robisz wszystko na raz i masz nadzieję, że palce nie przypalą Ci się za bardzo… Ale na koniec dnia, gdy odłożysz piłki, nie myślisz o tym, by na stałe zejść ze sceny, tylko kombinujesz, jak zmajstrować przeciwpożarowe rękawiczki.

Czy jest coś w prowadzeniu biznesu co Ci się nie udało? Co traktujesz jako błąd? A może jest coś, co z perspektywy czasu zrobiłabyś inaczej?

No jasne. Pod tym względem proces prowadzenia firmy to jedna wielka lekcja pokory, znakomicie leczy człowieka z perfekcjonizmu. Popełnianie błędów to nieodłączny element każdej nauki, a ja prowadzenia firmy uczyłam się od podstaw.

W pierwszych miesiącach działania firmy utopiłam blisko połowę swojego budżetu i czasu na pomyśle, który przyniósł praktycznie zerowe biznesowe efekty. Wszystko dlatego, że założyłam, że wiem więcej niż faktycznie wiedziałam.

Ale bez tych utopionych pieniędzy nie byłoby wniosków, które mi niesamowicie zaprocentowały na przyszłość. Już nie ignoruję szczegółów i faktów na rzecz „wydajemisiów”. Mocno polegam na intuicji, ale też nigdy nie przeceniam swojej wiedzy, wszystko dokładnie sprawdzam.

Ja te błędy po prostu musiałam popełnić, aby się pewnych rzeczy nauczyć i być mądrzejsza na przyszłość… Chociaż w przyszłości zapewne popełnię wiele nowych błędów i to też jest OK.