Kiedy osiągam sukces to szeroko się uśmiecham, czekam na kolejny, a w międzyczasie nagradzam się. Najchętniej dużą ilością jedzenia. Jak to działa? Uwaga! Czytając ten felieton ryzykujecie bólem brzucha ze śmiechu.
Nie jest mnie łatwo zadowolić. Uwielbiam poszerzać horyzonty, więc każdy sukces powoduje, iż rośnie mój apetyt – gra słów do uzupełniania w dalszej części. Lubię mieć poczucie, iż coś ode mnie zależy. Wiem, że ciężka praca jest kluczem do sukcesu i z tyłu głowy mam zawsze taką właśnie myśl.
Lubię podchodzić do życia z dużą dozą humoru, więc napisze szczerze, że kiedy osiągam sukces oczekuję nagrody. Moją nagrodą od zawsze jest dobre pojedzenie. Odkąd pamiętam uważałam, iż działanie musi pociągnąć za sobą szereg interakcji w postaci efektów naszej pracy. Jako osoba chorobliwie ambitna, wiecznie niezadowolona z siebie i narzekająca na jakość mych działań – od zawsze mam setki okazji, aby nagradzać się sowicie. Każda okazja, aby włożyć do ust kawałek słodkiej i zakazanej niczym Jabłko z Edenu rozpusty powoduje w mej głowie wybuch radości, eksplozję euforii oraz silne odurzenie wyrzuconą do krwi serotoniną. Każda nieprzespana noc, pokonany w słońcu czy mrozie kilometr na własnych nogach, powodują, iż chęć nagradzania się jest myślą natrętną i taką, z którą walczyć nie sposób.
Moje wielkie hobby to jedzenie (czasem obżarstwo/chapanie – niepotrzebne skreślić). Nie jestem wybredna – zeżrę od czekolady, poprzez pizzę, hamburgery, kebaby, chipsy, aż po ryby, warzywa i owoce. Mentalnie jestem szczupła. Oczami wyobraźni widzę siebie chudą jak słomkę, z nogami jak sarenka, talią osy oraz zwinną jak gazela. Tymczasem ze słomką łączy mnie tylko fakt, iż obie jesteśmy puste w środku, nogi mam jak przedstawiciel świata zwierząt, jednakże nieco innego rodzaju. Np. słonie też mają kolana, a w każdym nawet po dwie rzepki! Nasze nogi mają zatem dużo wspólnego. Z talii bliżej mi do trzmiela, a zwinnością oznaczam się równie wielką, co leniwiec. Często również porównuję się do pekińczyka, a szczególnie do jego budowy anatomicznej. Proporcje w moim ciele są tożsame – tułów jakieś 5 razy dłuższy, niż kończyny. Czasem mam wrażenie, iż przy niewielkim potknięciu będę mogła zamiatać tyłem podłoże. Mogłabym wystąpić w Szybkich i Wściekłych 26352626 jako ciężarówka po tuningu – z super niskim zawieszeniem. Jak już mowa o świecie zwierząt i ich związku z moją skromną osobą – od jakiegoś czasu używam kremu z jadem węża. Jako osoba oszczędna oraz rozważająca wydatki uznałam, iż ów wydatek jest marnotrawstwem. Produkuję wystarczająco dużo jadu, aby po prostu pluć sobie do słoiczka.
Żyjemy w świecie, w których otacza nas masa nieszczęść – włączając TV widzimy informacje o wypadkach, wybuchach, niepowodzeniach. Często są to wypadki na ściankach oraz wybuchy głowy od nadmiaru głupoty, ale jednak. Tego typu warunki determinują nas do podejmowania konkretnych działań niwelujących negatywny wpływ otoczenia na nas samych. Jaka jest zatem moja rada – nagradzajmy się. Niech radość zalewa Ci mózg zawsze wtedy, gdy jest Ci źle. Hormony buzują w żyłach, wesołość wypisuje się na Twojej twarzy. Pamiętaj również, iż na lekko nalanej facjacie zmarszczki są mnie widoczne, gdyż skóra naciąga się dzięki kolejnym zapasom. Czyż to nie wspaniałe? Same plusy!
Kiedy osiągam sukces – uśmiecham się. I mam nadzieję, iż tym uśmiechem dam radę zarazić wszystkie kobiety, które będą chciały się ze mną spotykać.
***
O AUTORCE:
Agnieszka Ramiączek – Ambasadorka programu Sukces TO JA, wspólnik w Agencji Eventowej ARK, absolwentka wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Języka Rosyjskiego Biznesu Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Od 10 lat doskonali swoje umiejętności organizatorskie oraz przywódcze prowadząc własną działalność gospodarczą. Kobieta niezwykle kreatywna, otwarta, rzetelna i konkretna.
