Na samotność pracujemy całe życie…
Wiem, że z samotnością jest różnie. Wiem, że czasami zapracowujemy sobie na to, aby na starość w samotności jeść zupę i oglądać wieczorne wiadomości. Ale nie oceniam. Nie mam prawa. Nie wiem, jak było naprawdę i dlaczego tak, a nie inaczej ostatecznie ułożyły się losy danej osoby.
O czym jeszcze marzę? Żebym nie została sama na starość. Wyobrażam sobie, że to musi być bardzo bolesne i przygnębiające. Nie mieć do kogo się odezwać. Nie być widzianym, słyszanym. Nie istnieć.
Co mogę zrobić, aby tak się nie stało? Pracować nad swoimi relacjami. Pracować nad sobą. Robić wszystko to, na co mam wpływ. Tylko tyle i aż tyle.
Wdzięczność dla tych, którym się chce pomagać…
Staram się i każdego dnia uważnie zanurzam się w każdą relację. Z wielkim szacunkiem i otwartością spoglądam także na wszystkich tych, którzy jako wolontariusze albo pracownicy organizacji pozarządowych, dzień po dniu dzielą się tym, co mają, z samotnymi osobami starszymi.
Jestem pełna podziwu dla ich pracy, poświęcenia, zaangażowania, cierpliwości. Nie wiem, czy byłabym w stanie działać tak jak oni. Wiem jednak, że są bardzo potrzebni i sprawiają, że wszyscy ci staruszkowie, o których czytamy w gazetach i portalach internetowych – utknięci na czwartych piętrach bloków bez windy, schowani w wieżowcach z wielkiej płyty – otrzymują uwagę drugiego człowieka, która sprawia, że chce im się żyć.
Pomagam na swój sposób…
Patrząc z wdzięcznością na to, jak działają takie organizacje, regularnie wspieram je finansowo – to najwygodniejszy dla mnie sposób, za pomocą którego mogę wyrazić swoje poparcie i uznanie. Jest jednak jeszcze coś, co odkryłam całkiem niedawno…
Odkryłam, że mogę mieć wpływ nie tylko na tu i teraz, na to jak dzisiaj samotne starsze osoby otrzymują pomoc. Mogę również zostawić cząstkę siebie dla przyszłych pokoleń, zadecydować o tym, że gdy kiedyś mnie zabraknie, moje czyny – inaczej niż moje ciało – będą nadal żyć i zmieniać świat na lepszy. Świat, w którym samotnych starszych osób jest coraz mniej, a coraz więcej jest ludzi, którzy przystają przy drugim człowieku i troszczą się o niego.
Prościej się nie da!
Jak mogę to zrobić? Prościej niż mogłoby się wydawać. Poszłam do notariusza i napisałam testament. Wszystko to, co posiadam, podzieliłam między członków swojej rodziny oraz organizacje, które opiekują się samotnymi starszymi ludźmi. Zapisanie Dobra nic mnie nie kosztowało. W przyszłości zaś gest ten może pomóc wielu osobom.
Napisanie testamentu trwało niecałą godzinę. Decyzję o uwzględnieniu organizacji podejmowałam przez kilka miesięcy. Kiedy w końcu to zrobiłam, poczułam niesamowitą dumę i radość
A jakie jest Twoje marzenie?
Jak Ty chciałabyś być zapamiętana? Czy jest taki temat, szczególnie bliski Twojemu sercu, którym chciałabyś się w podobny sposób zaopiekować?
O autorce
Ewelina Szeratics
Managerka ogólnopolskiej kampanii edukacyjnej Napisz Testament.
Zapraszam Cię na stronę: napisztestament.org.pl, gdzie możesz poczytać o tym, jak zapisać Dobro.
O kampanii Napisz Testament
Celem kampanii jest edukacja Polaków w dziedzinie testamentów i uświadomienie im, jak ważny jest to dokument. W ramach naszych działań tłumaczymy, że pisząc testament, w pierwszej kolejności pamiętamy o najbliższych – członkach rodziny i przyjaciołach, jednak możemy również przekazać – choćby symboliczną kwotę – na rzecz ważnego celu społecznego, szczególnie bliskiego naszemu sercu.
Jest to inicjatywa trzynastu organizacji pozarządowych. Są to: Fundacja Otwarte Forum, Fundacja DKMS, Fundacja im. Doktora Piotra Janaszka PODAJ DALEJ, Fundacja Gajusz, Fundacja na rzecz Nauki Polskiej, Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce, Fundacja Ronalda McDonalda, Stowarzyszenie mali bracia Ubogich, Międzynarodowy Ruch Na Rzecz Zwierząt – Viva!, Fundacja Dorastaj z Nami, Lekarze bez Granic, Fundacja Pomocy Dzieciom POCIECHA, Fundacja WWF Polska.
