Karina: Który nawyk najbardziej cię zaskoczył?

Sally: oczywiście u siebie też go zauważyłam, ale najgłośniejsze „aha” powiedziałam, gdy zrozumiałam jak wiele kobiet ma problem z niezdolnością do korzystania z wypracowanych relacji i kontaktów. Bo przecież kobiety są świetne w nawiązywaniu kontaktów, budowaniu relacji przyjaźni czy koleżeństwa i często wkładają w to wiele wysiłku. Dlaczego więc nie przekłada się to na większe osiągnięcia? Bo nie umiemy prosić o pomoc. Moje badania pokazują, że mamy problem z transakcyjną formą relacji, opór przed podejściem „ręka rękę myje”. A mężczyźni często robią to nawet się nie zastanawiając. Choć oczywiście kobiety, które weszły na szczyt, albo są bardzo skuteczne w sprzedaży, potrafią to robić. Ale zapominamy, że osoby, które proszą o pomoc, są też świetne w udzielaniu pomocy, więc wydaje mi się, że trzeba przyjąć taką optykę. 

Karina: Wiele kobiet wspinając się po ścieżce kariery ma na plecach plecak wypełniony ciężkimi kamieniami, które mają różne napisy: nad ambitna, nadwrażliwa, przesadza, przemądrzała. Czy mogłabyś podpowiedzieć jak rozpakować ten plecak, żeby przestał ciążyć?

Sally:  Tak, i to jest zjawisko, do którego nawiązywałam już wcześniej. Chodzi o potrzebę wpływu na to, co myślą o nas inni. A to pochłania masę energii, i dlatego ów plecak jest taki ciężki. Większość mężczyzn tego nie ma; jeśli ktoś się wobec nich zachowa niefajnie, pomyślą tylko „ale buc”, a nie będą się zamartwiać, że o jejku, on mnie nie lubi. I to jest lekcja, której nauczyłam się dość wcześnie, gdy zaczynałam pracę w korporacji. Na pewnym spotkaniu powiedziałam o swoim pomyśle, choć byłam jedyną kobietą i na dodatek na najniższym stanowisku. Oczywiście nikt nie podchwycił tematu, o czym rozmawiałyśmy wcześniej. Ale wychodząc, szef mojego szefa podszedł do mnie i bardzo zjadliwym tonem powiedział: „no, widzę że nie masz problemu z mówieniem co myślisz” sugerując, że źle się zachowałam. I szczerze nie wiem co we mnie wstąpiło, ale powiedziałam tylko: „Nie mam”. Nie przeprosiłam, nie starałam się załagodzić sytuacji (co oczywiście zdarzyło mi się wielokrotnie), nie przekonywałam go, że przecież mam prawo się wypowiedzieć. Byłam pewna, że mnie zwolni. Ale jakiś miesiąc później podsłuchałam jak mówił do kogoś: „wiesz co mi się podoba w Sally? Że nie boi się wypowiedzieć własnego zdania”. Okazało się, że po prostu się do tego przyzwyczaił.

Jeśli ktoś pomyśli o nas coś złego, to nie ma co się tym zajmować, nie mamy na to wpływu. Trzeba odpuścić, bo kiedy nie przejmujemy się tym, nie staramy naprawić wrażenia itp. Często okazuje się, że ludzie się przyzwyczają i pogodzą z tym jacy jesteśmy.

Karina: Świetna historia. W książce jest jeszcze jedna, która zrobiła na mnie olbrzymie wrażenie, to opowieść o tym jak z Marshallem Goldsmithem występowaliście na jednej konferencji.

Sally: a tak, to było w czasach, gdy Marshall już był znany, a ja zajmowałam się takim niszowym tematem jak przywództwo kobiet. Oboje zostaliśmy zaproszeni na konferencję technologiczną i postanowiliśmy zrobić wspólne zajęcia, bo znamy się i lubimy od lat. Przyjechałam dzień wcześniej i zamiast spotkać się z przyjaciółmi, cały wieczór ćwiczyłam swoje wystąpienie. Rano spotkaliśmy się w lobby, skąd klient miał nas zabrać na konferencję; Marshall nie dość, że spóźniony, to jeszcze w obciętych dżinsach – okazało się, że zapomniał spodni. Ja umarłabym w tej sytuacji ze wstydu, a on po prostu poprosił o przystanek w centrum handlowym, gdzie próbował kupić spodnie (o 8 rano!). Oczywiście spóźniliśmy się przez to na wystąpienie, a Marshall dodatkowo wychodząc z toalety rozbił głowę o wieszak, wszystko na widoku uczestników. Gdyby mnie to się przytrafiło, chyba umarłabym ze wstydu. A ten dalej nic, wszedł na scenę, popatrzył na agendę i stwierdził, że jednak zrobimy coś innego i zaimprowizował cały warsztat. Uczestnicy bawili się wspaniale.

W pewnym momencie zorientował się, że pomylił godziny lotów, i musi już wyjść na samolot. Przerwał wystąpienie mówiąc, że zostawia uczestników w moich rękach i pobiegł do taksówki, a widownia zgotowała mu owację na stojąco. A przecież tyle rzeczy mu nie wyszło! Okazało się, że ludzi kupiła jego spontaniczność, a moje perfekcyjne wystąpienie nie wzbudziło nawet w połowie takiego entuzjazmu. Mogłam spotkać się z przyjaciółmi, zamiast się przygotowywać. I to była dla mnie świetna lekcja: jeśli sama nie jesteś idealna, pozwalasz innym na bycie nieidealnym.

Karina: Dla mnie najtrudniejsze w tej opowieści byłoby poradzenie sobie z tym, że sprawiłam innym tyle kłopotu: wycieczka do sklepu, konieczność dokończenia za mnie warsztatu, itd. Czy masz jakiś sposób jak sobie z tym poradzić?

Sally: Tak, i znów wracamy do próby zarządzania tym, co o nas myślą. Przecież stale komuś sprawiamy kłopot, a inni ludzie ciągle zawracają głowę nam. I wiesz co? Marshall nie przepraszał, nie tłumaczył się że dużo podróżuje i że zostawił spodnie w hotelu, po prostu stwierdził „zapomniałem spodni”. I to mi wiele dało, bo zrozumiałam wtedy, że po prostu komunikując problem, pokazujemy innym, że jesteśmy ludźmi. A przepraszając, tłumacząc się pokazujemy jedynie jak bardzo jesteśmy przywiązani do własnych standardów perfekcji. I to jest ważne, kobiety muszą przestać przepraszać. Stale jestem tego świadkiem: jadę gdzieś na konferencję, pytają mnie jaką chcę kawę. Akurat takiej nie mają i milion przeprosin. I znów, to nie jest zła cecha, wręcz przeciwnie, wynika z bardzo chwalebnej potrzeby zaopiekowania się drugim człowiekiem. Ale jest to nawyk, który bywa bardzo kontr produktywny i warto nad nim popracować.